Al ver voor Johan lid werd van onze club ontmoette ik hem in de winkel van Stehmann in Zaltbommel. Hij was daar vanuit zijn woonplaats, ik denk toen ook al Leerdam, naar toe geskeelerd voor een boodschapje. Typisch Johan, niet kinderachtig en best wel stoer. Een potig lijf, z’n haar in een staartje en een leuke babbel. Zo’n iemand vergeet je vervolgens niet snel. Als ik me goed herinner heeft Johan ook nog meegereden met de marathon, die we hebben georganiseerd bij de opening van de skeelerbaan. Daar voelde hij zich niets te groot voor. Via Strava en het contact met Mattijs dat daarop volgde, kwam hij vele jaren later bij onze club terecht, of ie met ons mee mocht toeren. Hij heeft ons altijd laten denken, dat hij het als een gunst beschouwde. Nee, ik geloof ook echt dat dat zo was.
Een stoere beer van een kerel, met een klein en goed hartje. Tot ook hij in de klauwen belandde van die gevreesde ziekte. Na zijn operatie had hij flink ingeleverd. Toch presteerde hij het om weer op de schaats te komen. Het ongeluk achtervolgde hem sindsdien. Hoezo genieten van het net bereikte pensioen? Bekken gebroken bij een ongelukkig valpartijtje op het ijs. Ook zijn vrouw werd ziek. En de operatie had erger niet kunnen voorkomen. Afgelopen zomer richtte de beer zich nog één keer op. Hij toerde nog een keer mee en op de Diefdijk hebben we dat vereeuwigd.
En in september was hij toch nog op drie dagen van de vierdaagse van de partij. Het was ouderwets gezellig. Daarna is Johan nog enkele keren op de ijsbaan geweest volgens Strava en vervolgens werd het stil. In maart zochten we nog contact, maar dat verliep niet meer rechtstreeks. Vandaag hoorden we dat die stoere kerel op 30 maart overleden is. Dat hij zijn vrouw niet meer kon verzorgen. Wat zal dat pijn hebben gedaan.
Johan, ik prijs me gelukkig je nog te hebben kunnen bedanken voor al die mooie en sportieve momenten en dat ik je heb mogen leren kennen. Je blijft in onze gedachten, met een lach en een traan.